Ne yalan söyleyeyim her şey o kadar sıradan gidiyordu ki bu kadar vurucu bir sezon finali olacağını zannetmemiştim. Ne bileyim bir parça deliliği vardı, ama hiç gerçekten delireceğini düşünmemiştim. Nasıl anlatsam, hep 5 sezon boyunca beynini "delirmiş miyim" diye kontrol eden bir adam düşünün(tabii buraya ufak bir not eklemek gerekli. bu sadece benim yorumum. bence houseun en korktuğu şey aklını yitirmek bu yüzden her şeyi bir mantığa bağlamaya çalışıyor. her şeyi mantığa bağlamaya çalışması aslında bir tür kontrol mekanizması. evet, kontrol ede ede sıyırdı. kapa parantez). 45 dklık dizinin, 35 dksı boyunca hiç çaktırmadan, klasik bir şekilde akıp giden bir House bölümüyken son dakikalarda ağzıma sıçıp bıraktı resmen. Bekliyordun sıyırmasını bir miktar, ama dizinin psikiyatri kliğinde bitmesini beklemiyordum. Deldi geçti resmen, kendime gelemedim henüz. Senaristlerin gidip elini öpmek istiyorum. Hatta yazdıklarına yüz sürüp feyz almak istiyorum. Düşündükçe daha çok karışıyor. Çünkü insanın doğasının ne kadarını mekanik ne kadarını duygusal algılamalıyız bilmiyorum. Sol beyin mantığı ararken, sağ beyin hayaller kurma peşinde. Peki bizim istediğimiz hayatı belirleyen ne? Ucu açık, dibi sorularla dolu hayallerimiz mi, yoksa sorulara verdiğimiz cevapların tutarlılığı mı? Hayat hikayemizin nereye gittiği muamma belki. Ama hayatımızı anlamlı kılan ne? Yaratıcılığımız mı, yoksa mutlak mantık oluşumuz mu? Soruları cevaplıyor olmayı hayat bilmişken isteklerinin onu ele geçirmesiyle sefil olmuş bir adamı izledim işte ben bu bölümde. Bir diziyi bu kadar içselleştirmiş olmak psikopat seyrici kıvamına getiriyor belki beni. İşte bu tamamıyla senaristlerin başarısı. Çünkü 5 sezondur her karakterin ayrı ayrı, özenerek kişiliklerini anlattılar. Nelerden vazgeçemediklerini, neleri sevmedikleri, nasıl biri oladuklarını zaman içinde yavaş yavaş gösterdiler. Her hareketleri karakterlerine uygun bir şekilde gerçekleşti. Hatta o kadar ki House'un bilinçaltına kadar daldılar. Hal böyle olunca adamın yaşadığını içselleşeştirmemek mümkün olmuyor. Halisülasyonları ve delüzyonları ile tahtalarının birkaçını kaybetmiş ve bunu kabullenmekten ölesiye korkan bir insan...Çünkü aklından başka güveneceği hiçbir şeyi yok. Başkalarına güvenmek istese de kimseye güvenememek gibi bir çelişki yaşıyor. Aslında kendine de güvenmiyor. Ondan vazgeçmeyeceğini bildiği acısını istemiyor, ama diğer yandan da seviyor. Çünkü o acıyı terketmedikçe acının onu terketmeyeceğini biliyor. Bir yandan sadakat isterken diğer yandan bağlanamamak...Çelişkiler için bir hayat ve bnu anlatan Hugh Laurie. Televizyon televizyon olalı böyle karakter oyunculuğu gördü mü bilmiyorum, ama sevincini, hüznünü, delüzyonların varlığını anladığı andaki korkusunu yansıtmasıyla coşturdu resmen. Yanınızda bütün bunları yaşayan bir adamın verebileceği ya da sizin yaşadığınızda verebileceğiniz tepkilerin aynısını verdi bütün bölüm boyunca. Çok gerçek. Belki de bu diziyi benim için efsane kılan da bu. Çok gerçek oluşu. Olan bitenden, bir doktor olarak House fenomeninden filan bahsetmiyorum. Her karakterin ayrı ayrı işleyişi, kişiliklendirilişi; oyuncuların, özellikle Hugh Laurie'nin arada ekran olmasa gerçek diyebilceğim şekilde karakterleri ete kemiğe büründürmesi çok gerçek.
Nasıl 4 ay beklerim hakikaten bilmiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder